Aan alle goede tijden komt een einde

Vrijdag 9 oktober 2015.

Je werkt een jaar keihard en kijkt er ontzettend naar uit. De laatste dagen gaan langzaam en als het dan eindelijk zo ver is hoef je maar 1 keer met je ogen te knipperen en dan ben je er al weer een week. Time flies when you'e having fun.

De dag begint zoals de laatste dagen allemaal begonnen zijn. Wakker worden, gelukkig, koffie zetten en wachten totdat Ton goed aan het wakker worden is. Ik lees wat op telegraaf.nl en natuurlijk op Facebook totdat hij zich bij de wakkere mens voegt..... Koffie !

We drinken een volle mok Foldgers Dark Roast en kijken wat Amerikaans nieuws. Schietpartijen, moord, brand en verkeersongelukken. Meer hebben de lokale nieuwsuitzendingen niet te melden. Oh ja, het weer. De locale weermannen en vrouwen zijn vakmensen want meestal, let op het woord 'meestal', zitten ze goed. Zo ook vandaag, in de ochtend wat bewolking en hier een daar een licht buitje maar in de middag breekt de zon door en word het minstens 30 graden.

De planning stond leeg dus we openen de vergadering. Ton slaat met de hamer, gelukkig net mis want ik buk goed weg, en doet een voorstel. Laten we naar Bruce Rossmeyer's Destination Daytona gaan, maar eerst even wat shoppen want we hebben beide nog korte broeken nodig.
Ja leuk maar dan wel heen via de snelweg en terug binnendoor graag is mijn tegenantwoord, We gaan akkoord en vragen of er nog iets is voor de rondvraag. Het blijft stil, dus de vergadering wordt gesloten.

Na het snelle shoppen gaan we dus langzaam richting Daytona. De eindbestemming de grootste Harley dealer ter wereld, althans volgens hun zelf.
Jaren geleden is deze verhuist van Daytona naar een plek een aantal kilometers naar het noorden. Een geheel nieuw complex is er toen gebouwd met diverse gebouwen waar ook andere motorbouwers hun handgemaakte tweewielers kunnen aanbieden. Er is zelfs een hotel zodat je als je $30,000.- hebt uitgegeven aan een motor en je bent moe je er altijd een nachtje kan blijven slapen. En heb je nog geld over in je portemonnee dan kan je dat kwijt bij de vele kleine winkeltjes met kleding, souvenirs of een tattoo shop.

In de loop der jaren is het hier flink gegroeid en steeds een populairdere bestemming geworden. Vooral met Bikeweek en Biketober is het hier verschrikkelijk druk. Er rijden dan zelfs "treintjes" die bezoekers vervoeren van de mega parkeerterreinen naar het centrum van het hele gebeuren.

Goed, voordat het Biketober is volgende week willen we nu dus alvast een kijkje gaan nemen. Eenmaal daar aangekomen kijken we elkaar aan en zijn verbaasd. Ze zijn dan wel begonnen met de opbouw van de tenten voor handelaren maar het is stil.....erg stil. Ik word bij de ingang van het hoofdgebouw afgezet en Ton parkeert de auto. Ik loop naar binnen en het valt direct op hoe stil het ook binnen is. Normaliter staan er binnen honderden nieuwe Harleys opgesteld maar dat zijn er nu een stuk minder. Alle lege plekken zijn opgevuld met rekken T-Shirts en andere Harley souvenirs en onderdelen. Terwijl we zo op ons gemak overal een kijkje nemen worden we wel 7 tot 8 keer aangesproken door een medewerker. Ze willen zo graag verkopen. Ze werken op commissie en dat is te merken. Helaas hebben ze aan ons een slechte klant. Zelfs geen koelkastmagneet kunnen ze dit jaar aan ons slijten.

Het valt ons echt op dat het treurig is gesteld met het eens zo grote Destination Daytona. De crisis heeft hier toch hard om zich heen geslagen en ze is nog niet weg. Ton is wat langzamer als het gaat om nieuwe motoren te bekijken dus ik ga alvast naar de 2e etage. De occasion etage. Als ik met de roltrap boven kom val ik bijna weer met de roltrap mee naar beneden. Hier stonden veel 2e hands motoren, Veel !!! Héél veel..... ik denk meer dan nieuwe beneden. En nu ? Gewoon helemaal niets meer. Een gedeelte met kledingrekken met de zoveelste "aanbieding" of "opruiming"
Het gaat heel slecht met BRDD, en dat is jammer.

Ik wacht even op Ton want ik wil graag zijn uitdrukking op zijn gezicht zien als hij deze troosteloze leegte ziet. We lachen er maar om en gaan naar beneden. Helaas...peanutbutter

We gaan maar naar buiten en rijden wat over het terrein. Ook daar is duidelijk te zien dat het niet meer is zoals het was.

We rijden het terrein af en ik bekijk een route om terug te rijden. Het wordt via Ocala National Forrest. We kennen de route wel, en het is een mooie route.

We genieten weer van alles wat we zien, horen en ruiken. Eenmaal thuis in Kissimmee rijden we even naar de Starbucks want we zijn aardig duf geworden en we hebben een bak koffie nodig.

We hebben niet zo'n trek en besluiten maar even simpel te gaan eten. Dit keer wordt het Denny's, lekker, snel en simpel.
Het restaurant waar wij al jaren komen is aardig verbouwd de laatste 2 weken. Ze hebben het mooi gemaakt in zo'n korte tijd.
Het eten is zoals altijd lekker en het staat binnen  10 minuten voor je op tafel.

Na het eten zijn we te moe voor nog wat te gaan doen en gaan lekker naar huis.


Tot morgen....