Een onverwachte autorit en een boze WallE.

Vrijdag 2 oktober 2014.

Het probleem wat zovele Florida-gangers kennen is dat de eerste dagen je lekker vroeg, zeg maar veel te vroeg, wakker bent. Nadat we gisteravond redelijk op tijd in slaap vielen was ik midden in de nacht alweer klaarwakker. Om 4:00 uur kon ik de slaap niet meer vatten. Het is voor mijn lichaam nog steeds 10:00 uur Nederlandse tijd. Ik blijf liggen maar kan door het gesnurk van Ton toch niet meer slapen. Ton heeft totaal geen probleem met slapen want hij zaagt op zijn gemak het halve Kralingse Bos omver. Ik kruip maar achter de laptop en lees wat nieuws en begin aan het blog.

Het is een lang verhaal dus ben wel een paar uurtjes zoet. Als het inmiddels 7:00 uur is word ook Ton wakker. Ik zet een bakje koffie met het kleine koffiezetapparaatje van het hotel. De koffie is de laatste jaren ook hier aardig verbeterd. Het smaakt prima. We doen lekker rustig aan en de planning is als we gedoucht zijn om dat te gaan ontbijten bij de IHOP.
Echter na het douchen is plotseling de badkamer en keuken vergeven van de stank. Het lijkt wel een open riool daar. Hier gaan we dus geen 5 weken inzitten. Voordat we gaan eten wil ik geregeld hebben dat we van kamer kunnen ruilen.

Echter de "heer" achter de receptie heeft daar andere gedachten over. In eerste instantie is hij zeer meegaand en gaat driftig opzoek naar een andere kamer. Moeilijk moeilijk moeilijk....Maar er gaan vandaag veel mensen uitchecken zegt hij dus het gaat goed komen. Hij zegt dat na ons ontbijt alles geregeld zal zijn.
We vertrouwen op hem en gaan naar de overkant van de weg om lekker bij de IHOP te gaan eten. Gelukkig is het rustig binnen dus we kunnen gelijk gaan zitten. Plek genoeg.
We kiezen beide iets lekkers en genieten van het heerlijke Amerikaanse ontbijt.

Vol goede moed gaan we terug naar het hotel. Het moet nu toch wel geregeld zijn denken we zo. Ja dus niet...... De kamers die beschikbaar komen zijn al vergeven maar hij gaat direct opzoek naar andere kamers. Hij is vol goede moed als hij een paar kamers vind. Na een paar minuten getik op het toetsenbord van zijn computer zegt hij doodleuk dat deze kamers niet weggegeven kunnen worden. Ze zijn geblokt en daar kan hij niets aan doen. Maar zegt hij jullie zitten toch in de toren ?? Ja zeg ik, oh nou daar hadden jullie nooit een kamer mogen hebben want jullie  reisorganisatie die de kamers aanvraagt bij Ramada betaald nooit daarvoor. Ik val bijna achterover van verbazing en vraag waar hij deze wijsheid vandaan haalt want wij hebben weldegelijk volle pond betaald voor een Tower Room en niet voor een Motel Room. Ik zeg, kijk maar op onze reservering. Nee dat hoef ik niet te doen zegt hij, ik geloof je. Ik ben echt verbaasd !! Maar jullie mogen in de Tower blijven en ik ga opzoek naar een andere kamer, zegt hij. Ja ja, waar hebben we dat vaker gehoord. Volgens mij WIL hij ons helemaal niet helpen aan een andere kamer. Iedere keer zegt hij kamers te hebben gevonden maar dan plotseling zijn ze 5 minuten later geblokt. Mijn bloed begint inmiddels te koken. Maar, zegt hij.... ik ga je zeker helpen. Geef mij even een paar uur en het komt goed. Ik geloof hem niet maar geef hem nog 1 kans. Plotseling heeft hij een kamer gevonden maar die moet nog schoongemaakt worden. Kom maar over een paar uurtjes terug zegt hij. Wat een grappenmaker is deze clown. Bassie is er niets bij. Deze man is....ongeschikt !

Maar goed we geven hem nog 1 kans en als hij dan nog niets heeft eis ik dat de manager zich er mee gaat bemoeien. We gaan naar de Walmart en boodschappen doen. Zo'n eerste keer in een vakantie dat we naar de Walmart gaan, kopen we altijd de halve winkel leeg. We lopen een uurtje of 2 door de enorme Walmart en met een kar vol en een half geëxplodeerde Credit Card verlaten we de mega grote winkel. Gelukkig hebben we een grote auto dus alles kan mee.....

We gaan met positieve gedachtes en energie terug naar het hotel. De andere kamer zou nou toch wel geregeld zijn..... Ik zei dus....ZOU.....want.... Nee hoor, ook deze kamers waren ineens plotseling geblokt en mocht hij die dus niet vergeven. Inmiddels is mijn bloeddruk gestegen tot een nieuwe record hoogte. Ik ontplof bijna als hij doodleuk zegt dat het niet gaat lukken.
Hij kijk nogmaals in zijn computer en tikt wat op zijn toetsenbord en zegt dan dat er TOCH een kamer vrij is maar die moet nog schoongemaakt worden. Ik zeg tegen hem dat hij dat een paar uur geleden ook al zei. Er klopt geen f*ck van wat je zegt. Kom over een paar uur maar terug zegt hij zonder te verblikken of verblozen. We besluiten maar om even een ontspannen autoritje te gaan maken. Voordat we gaan rijden maken we nog wat foto's van onze GMC.

We gaan maar een stukje rijden met onze prachtige auto en komen via via op de Interstate 4 terecht. We besluiten om een stuk verderop naar de Starbucks te gaan, even bijtanken. Het inmiddels vroeg in de middag en dus lunch tijd. Het 5 Guys restaurant naast de Starbucks is overvol en al de parkeerplaatsen rond de bedrijven zijn vol dus ook geen plek bij de Starbucks. Tjonge jonge, wat een dag. Dan niet......

We rijden binnendoor terug richting Kissimmee. Het is een hele mooie route en we genieten van de mooie omgeving.

De route loopt door kleine dorpjes en mooie natuurgebieden en komt uiteindelijk uit op de US27. We rijden dan weer richting het hotel.

Daar komen we aan en ik heb het gevoel dan mijn "vriend" achter de balie weer met negatief nieuws komt. Er zijn een aantal mensen voor mij dus ik kan de boosheid alvast aardig laten oplopen. Een paar keer kijk ik hem vanuit de rij boos aan en denk, "als je ons nu niet helpt dan trek ik je over de balie heen en scheur je in stukken en voer je aan de alligators...." Als ik aan de beurt ben is hij nog steeds met iemand anders in gesprek dus een andere medewerkster staat mij te woord. Met brede glimlach op haar smuigeltje verteld ze me dood leuk dat er een kamer vrij is maar 30 seconden later toch weer niet want deze is geblokt. HELP !!!!!! IK WORD GEK !!!!!! Ik zeg haar dat Pipo daar mij al 3x heeft geholpen in de loop van de dag en ook iedere keer met dit rare verhaal aankomt en dat het nu voor mij genoeg is. Ik vertel haar vriendelijk doch dringend dat nu de maat vol is en ik eis dat hij mij helpt. Mevrouwje weet niet hoevaak ze sorry moet zeggen en begint steeds zachter te praten. Speak up woman !! I can't hear you !!.... Ik moet dus even wachten zegt ze want Ruben zal mij zo verder helpen.

Ton is wijselijk op een afstand op een bankje blijven zitten en aanschouwt het hele theater stuk. Als Ruben eenmaal klaar is verteld hij mij, "I got a room for you, my friend...." Ik zeg in het Nederlands tegen hem, "Ik ben je vriend niet, eikel !....." Hij kijkt mij vreemd aan en gaat door met zijn verhaal. De kamer, op de 8ste etage op de hoek van het gebouw, wordt op dit moment nog schoongemaakt maar is bijna klaar. Even geduld AUB....
Ik loop weg, ga naast Ton zitten en blaas wat stoom af. K*l*r* wat heeft dit hele gebeuren mij boos gemaakt.....
Na een kwartiertje krijg ik de sleutel van de nieuwe kamer en kan de verhuizing beginnen. We verzamelen al onze spullen vanuit 1423 en brengen het naar 1823. We zijn blij verrast als we binnen komen en zien dat dit een pas gerenoveerde kamer is met andere meubelen en nieuwe bedden. Heeft alles toch nog een positief einde gekregen.
Het uitzicht is super ! Rechts kijken we over alle Disneyworld parken en links tot aan St.Juttemus.

's-Avonds zal al het vuurwerk van de Disneyworld parken te zien zijn vanuit de kamer. We dumpen al onze spullen, inclusief alle boodschappen die nog in de auto lagen, op de kamer en gaan eten. Door alle hectiek hebben we nog niet gegeten en daardoor, en door de stress, is mijn suiker aardig laag. We gaan naar de Panera en genieten van een heerlijke kom New England Clam Chouder en een sandwich. Zo lekker !! En omdat ik een Panera pas heb mag ik bij dit menu een lekkernij uitzoeken. Ik kies voor later op de avond iets lekkers en dat gaat mee naar de kamer.

We genieten van de maaltijd en het uitzicht want er rijden weer de meest gave auto's langs. Old Town ligt vlakbij en vanavond is er weer een meeting van de Youngtimer Club. We rijden er natuurlijk even heen en wandelen, zover het gaat want mijn knie wil niet meer, door Old Town langs alle mooie auto's en leuke winkeltjes. We gaan op een bankje zitten en genieten weer van alles. Life is good !

De vermoeidheid slaat al aardig toe dus we besluiten om te gaan. De komende weken hebben we nog genoeg de mogelijkheid om de meetings te bezoeken want die zijn er iedere vrijdag en zaterdag.
Onderweg naar ons paleis met uitzicht stoppen we wel nog even bij 1 van de honderden souvenirwinkels om 2 koffie bekers te kopen voor $0,99 per stuk voor op de kamer. Er komt een aardig bui aan dus we moeten opschieten. Later zal blijken dat die bui pas laat in de avond zal vallen.

Als we voor het verkeerslicht staan komt naast ons een auto staan van een honden trimsalon en die heeft hele leuke stickers op de zijkant. Die lijkt precies op onze Pumba.

Eenmaal weer op de kamer begin ik vol goede moed aan het blog maar kan mij door de vermoeidheid niet concentreren en val bijna in slaap. Ik stop er dan ook maar mee en ga morgenochtend wel verder. Ton ligt ook al praktisch te slapen en om 20:30 uur vallen ook mijn luiken weer dicht.

Tot morgen !